ارزیابی آسایش صوتی کاربران در بوستان‏های شهری

زمینه و هدف: یکی از عوامل موثر در طراحی فضای باز عمومی شهری، توجه به آسایش صوتی کاربران است. این مقاله به ارزیابی آسایش صوتی کاربران بوستان‏های شهری تهران می‏پردازد و راهکارهای افزایش آن را ارایه می‏نماید. روش بررسی: با برداشت میدانی در 30 نقطه‏ی بوستان‏های ملت، ساعی، لاله، شهر و بعثت، تراز معادل، تراز بیشینه و کمینه‏ی صدا و ترازهای آماری 10، 50 و 90 محاسبه گردید. بر اساس میزان و کیفیت صوت از منظر کاربران احساس، آسایش صوتی مورد ارزیابی قرار گرفت. هم چنین بر اساس مشاهدات میدانی اطلاعات محیطی و جغرافیایی پیرامون کاربران برداشت شد. یافته‏ها: اندازه گیری میدانی نشان ‏داد تراز معادل صدا در تمامی نقاط بوستان‏ها بالاتر از 63 دسی‏بل می‏باشد که بالاتر از حد استاندارد محیط زیست ایران (55 دسی‏بل) است. تفاوت‏های میزان صوت اندازه گیری شده با احساس آسایش صوتی کاربران، بیانگر این است که تراز معادل صدای اندازه‏گیری شده با احساس آسایش صوتی کاملا همسو نمی‏باشد و متاثر از کیفیت صوت و ادراک صداهای مستقل است. بحث و نتیجه گیری: در ارزیابی آسایش صوتی در بوستان های شهری، دو عامل کمی صوت و ادراک آسایش صوتی می‏باید توامان مورد سنجش قرار گیرند. در این میان به میزان آرامش صداهای پیرامونی و نوع ترجیحات شخصی و منابع صوتی پیرامون کاربران، به عنوان عامل اصلی موثر در نارضایتی نیز باید توجه شود.